Een klein beetje angstig begin ik aan dit voorwoord. Als hoofdredacteur van een vakblad voor en door reisbureaus is het geen onderwerp dat je makkelijk bespreekbaar maakt, maar toch ga ik langzaam maar zeker om.
Het allerlaatste initiatief van Fadiro om een derdengeld constructie te introduceren lijkt mij een goed idee. Natuurlijk moeten er nog vele puntjes op de spreekwoordelijke i gezet worden, maar in de basis geen slecht plan.
Zoals je in onze uitgave van deze week kan lezen, ziet marktleider TUI er geen brood in en is de marktleider aan reisbureaukant (D-reizen) ook niet gecharmeerd van deze constructie. Maar toch, er zijn volgens mij voordelen te behalen voor zowel touroperator als reisbureau.
Corendon geeft aan dat de grootste reden om in hun reisbureau-bestand te snijden het risico is op grote schades. Als dat risico wegvalt, mogen er veel meer reisbureaus Corendon verkopen en dat kan in deze tijd waarin er schaarste ontstaat aan de aanbieders-kant wel eens een oplossing zijn. De kleinere reisbureaus zouden hier niet bang voor moeten zijn. Veel producten worden weer leverbaar, geen gedoe met zenuwachtige touroperators (wel of niet terecht) en de deelnemende touroperators kunnen schadevrij aan het werk, dus ook scherp geprijsd waardoor het prijsverschil met internet partijen genivelleerd kan worden. Die partijen hoeven namelijk niets te reserveren voor eventuele schades die ontstaan door het faillissement van reisbureaus.
En bovenal, dan kunnen we ook direct afscheid nemen van die onzalige directe incasso, de klant twee rekeningen sturen voor administratiekosten (één vanuit de touroperator en één vanuit het reisbureau). Eventuele extra’s is niet echt handig en geeft de klant geen vertrouwen. De discussie over de n.a.w. gegevens kunnen we dan ook staken. Bij problemen zijn dan de n.a.w. gegevens van de reizigers direct beschikbaar, dus hoeven we ook geen ruzie meer te maken met curatoren.
4 reacties
@Werner: Iedereen die anderhalve dag risk assessment achter de kiezen heeft kan je uitleggen dat dit een onverzekerbaar risico is zodra de agent over bepaal de marges gaat. In dat laatste geval zal de polis dan ook worden ingetrokken en zal er geen sprake van dekking meer zijn. Kortom: zodra het begint te druppelen mag je de paraplu aan de verzekeringsmaatschappij teruggeven. Nee, sterker nog, als de maatschappij denkt dat er een redelijk risico is dan moet je zo’n vette paraplu kopen dat je hem niet eens kan tillen en zodra het begint te druppelen halen ze hem zelf wel op.
Oh, agenten die nog waarde aan de cashflow verbinden zijn óf het ene gat met het andere aan het dichtgooien óf ze zijn erg goede speculanten, maar dan wel met get geld van hun klanten.
@Werner.
Jouw visie zou volgens ons ook een oplossing kunnen zijn, maar heeft ook de nodige haken en ogen, zoals je zelf al aangeeft.
En als je de cashflow gebruikt om waardebepalend te zijn in je bedrijf zal ons voorstel ook niet geschikt zijn.
Natuurlijk kunnen er bilateraal afspraken gemaakt worden tussen partijen, die vrijheid zou er wat ons betreft ook moeten blijven.
Maar daar waar dat niet kan en Directe Incasso opgelegd wordt (dat zal zeker voor een aantal agenten gebeuren) is ons voorstel een beter alternatief voor beiden. De stichting is dan slechts een doorgeefluik van de reissommen aan de rechthebbende partijen. Daarmee worden de gelden niet uit de branche gehaald, maar geeft wel garantie op het ontvangen van de commissies voor de reisagent en netto reissommen voor de touroperator/leverancier (mits consument heeft betaald natuurlijk).
En niet te vergeten dat bij Directe Incasso de touroperator ook over de NAW-gegevens van consumenten beschikt, die middels de stichting ook veiliggesteld kunnen worden. Ik herinner me nog jouw centrale “Black box†gedachte. In dat kader past de stichting dat dus ook toe.
Ik zie vooralsnog meer nadelen als voordelen aan het Fadiro voorstel. Met name het uit de markt halen van de waarde van cashflow is niet verstandig en contraproductief.
Veel structureler zou volgens mij zijn om van agentuur naar leveringsvoorwaarden te gaan waardoor de leveringsplicht uit het oude model niet meer bij de touroperator / leverancier ligt. Verzekering tegen financieel onvermogen onderbrengen bij een verzekeraar ipv het sgr waardoor er sprake kan zijn van echte locatie dekking op alle producten en niet zoals nu met allerlei voor de consument onbegrijpelijke uitsluitingen. En de klant de mogelijkheid geven middels een verzekeringspolis dit risico al dan niet af te dekken.
En ja, ik weet dat er wettelijke beperkingen zijn, maar toch denk ik dat dit onderzocht zou moeten worden omdat het mijns inziens het meest zuivere model is.
Dit is een achterhoede gevecht. Het is beter om een andere discussie aan te zwengelen: namelijk dat reisbureaus zich volledig los moeten maken van touroperators en hun eigen weg moeten gaan. Commissies stellen niets meer voor met allerlei beperkende voorwaarden, zoals soms alleen een geselecteerd en duurder aanbod mogen verkopen, eisen stellen aan omzet en wordt daar niet aan voldaan dan geen agent meer etc. etc. Met als klap op de vuurpijl touroperators die van de ene op de andere dag doodleuk aan kunnen kondigen alleen nog maar aan direct selling te gaan doen.