Er heeft deze week weer een moordzuchtige wolf toegeslagen. Een massaslachting onder de makke schapen in Culemborg. Gedragen reisprofessionals zich op dit moment als een kudde makke schapen die zich naar de slachtbank laten leiden?

Mooi zijn de loftrompmetten voor hen die keihard lobbyen en werken om dingen voor elkaar te krijgen, zowel voor hen die met hun hoofd boven het maaiveld uitkomen als voor hen die hun hoofd daar niet bovenuit steken, maar er gaan echter stemmen op dat reisprofessionals zich gedragen als makke schapen. Moet je als reisprofessional, of als gehele branche, duidelijker aan de politiek (in Den Haag en de provincies) laten merken dat onze sector toch wel één van de zwaarst getroffenen is? Want tot hoever reikt het steunpakket van de overheid?

Waar er reisprofessionals zijn die keihard werken, zijn er ook collega’s die het allemaal wel prima vinden zoals het is. Fijn als dat kan. Lekker thuis met de beentjes omhoog? Genieten van het lekkere weer? Wandelen door het bos? Wanneer het even kan picknicken? Tijd voor bezinning? Een grote voorjaarsschoonmaak? De bloemetjes buiten zetten (in de tuin)? Eindelijk hele series kijken op Netflix? Niemand koopt of verkoopt iets, waar zou je je druk om maken? Wat moet je dan? Niemand die je mist, maar ben je dan straks wel weer nodig?

Terwijl jij je druk maakt om je eigen leventje, om je eigen verveling en de vervelende dingen laat oplossen door anderen, lopen de wolven bij wijze van spreken door je carrière. Onopvallend, maar voor je het weet slaan ze toe. Fijn als je dat prima vindt, Bij onze oosterburen zijn zelfs de schapen massaal de straat op gegaan. Hebben ze daar een minder goed belegde boterham dan in Nederland? Ze spraken af om niet luidruchtig te zijn, zich volledig aan alle regels te houden en niemand in gevaar te brengen. Op die manier kregen ze alle aandacht op zich en de sector gevestigd. Nu nog kijken wat het hen gaat opbrengen. Er gaan al stemmen op om het Malieveld te reserveren.

Wat gaat er allemaal veranderen in onze branche? Voor de crisis werden er bijvoorbeeld al veel reisbureaus samengevoegd door de partijen die nog reisbureaus hebben, maar hoe zal dat na de crisis zijn? Moet je als reisbureau dat z’n deuren nu gesloten houdt wel een reisbureau willen blijven runnen? Krijgen we als branche te maken met leeftijdsdiscriminatie? Durf jij als ‘oudere’ reisagent nog wel mensen aan je balie te ontvangen zolang er geen vaccin/medicijn is en durven mensen wel in de winkel te komen of kom je erachter dat ze je zo ook wel weten te vinden? Schepen en bussen vol bejaarden, wil je dat nog wel als rederij of bus-touroperator? Het zou natuurlijk te triest zijn voor woorden wanneer dit soort dingen werkelijkheid worden, maar wie gaat de prijs betalen en wie houdt het een en ander in de gaten?

Heeft het reisbedrijf waar jij werkt een appeltje voor de dorst? Appeltje eitje gaat het de komende weken in ieder geval niet worden met rekeningen die doorlopen en het zomerseizoen dat wegvalt, tenzij de Europese Commissie nog een konijn uit de hoge hoed tovert. Met de Nederlandse parken gaat de sector het natuurlijk ook niet redden, maar het is inderdaad in ieder geval iets. Het toont ondernemerschap en dat is mooi om te zien. Trouwens, hoe staat het er eigenlijk voor met de garantie die SGR biedt met de voucher. Zijn vast al veel mensen die willen annuleren voor een datum na 1 juni. Van oorsprong heeft de voucher een tijdelijk van karakter met als vervaldatum 1 juni, maar de Raad van Toezicht kan deze datum verlengen. Duidelijkheid is alles, zo hoor ik dagelijks.

Natuurlijk is niet iedereen een mak schaap. Schets ik een té negatief beeld? Sommigen in de branche vinden dat ‘we’ met z’n allen teveel de positiviteit willen benadrukken. Die willen helemaal niet ‘nu dromen, straks reizen’, die zien alleen dat de rekeningen op de deurmat blijven vallen. De waarschuwing om niet té positief te zijn met z’n allen is er zeker één om iets mee te doen. Er zijn inderdaad heel veel voordelen aan positief in het leven staan, maar ook heel veel nadelen. Positieve mensen zouden vaak moeite hebben om risico’s goed in te kunnen schatten, ze gaan er bijna standaard vanuit dat de zaken op de meest positieve manier zullen uitpakken, positievelingen grijpen vaak te laat in als het fout gaan, ze gaan er heel lang vanuit dat het allemaal nog wel goedkomt en grijpen te laat in om de schade te beperken. Het is helaas zo dat het leven ook bestaat uit negatieve gebeurtenissen. De kunst? Flink positief zijn, zonder de realiteit totaal uit het oog te verliezen. Je laat je toch niet als een mak schaap naar de slachtbank leiden?

Arjen Lutgendorff
arjen@travelpro.nl