Ik zal niet de eerste zijn in de reisbranche, maar ik zit vast bij het eerste bataljon der dubbel gevaccineerden. Beetje beurse arm en ontzettende pijn aan mijn reislust, dat is het ongeveer. Ik proef hier en daar enige verbazing in mijn kennissenkring. Snap ik goed. Ik heb dan wel een wat rare kale kop, maar 70-plus is het toch ook weer niet echt. ‘Hoe komt die mafkees nu al aan zijn prik en ik niet?’, zie ik af en toe in een denkbeeldig tekstballonnetje.

Een geheel logische vraag, want het leed duurt al lang en het geduld is op. Ik zal het daarom kort uitleggen, wel zo eerlijk. Niet dat u denkt dat we in de regio Amsterdam de op Schiphol binnengevlogen vaccins eerst voor onszelf gebruiken, en pas daarna distribueren over de rest van het land. Dat is natuurlijk wel zo, maar dat houden we hier graag stil en staat er nu even buiten. Laat ik het kort samenvatten. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Lang geleden had ik ook een soort welbekend welvaartsvirus en daar had ik ook een soort vaccin voor nodig, dat in vergelijking met de huidige prikjes toch echt demonische bijwerkingen had. Geloof me, die neem je dan toch voor lief. Dat heeft natuurlijk wel wat consequenties gehad en daarom mocht ik nu even voor.

Het vreemde aan de hele situatie is dat ik na mijn ontslag uit het ziekenhuis, na mijn toenmalige vooralsnog voorspoedig verlopen gevecht tegen lymfeklierkanker, vooral een nieuwe Armani designkeuken wilde met zo’n geile SMEG-koelkast en een Quooker Flex RVS 3-in-1 boilerkraan. En niet wilde reizen. Oh nee, wacht. Ik wilde alleen maar reizen! Dat deed ik vrij rap, en allicht te snel, maar in gezelschap trok ik naar Ierland, naar Londen en uiteindelijk durfde ik alleen naar Nice te gaan, dat ik ken als mijn broekzak. Als je ziek bent, wil je alleen maar naar huis, maar vanaf het moment dat je dokter een breder perspectief biedt wil je als de donder het leven vastgrijpen en mooie herinneringen maken. Fuck spullen, op reis, naar het terras, drinken, avonturen beleven.

In de pakweg tien jaar die sindsdien zijn verstreken heb ik niet anders gedaan. Mijn mooie dochter heb ik meegesleurd naar alle hoeken van de wereld, herinneringen opgebouwd, voor altijd en daarna Zuid-Afrika, Toscane, New York, Dublin, Vietnam en ga zo maar door. Mijn fantastische baan in de leukste branche ter wereld bracht me weer in andere uithoeken. Mocht je ooit twijfelen over een nieuwe peperdure luxe keuken met yuppen-’frigidaire’ en een € 1.400 kostende Quooker Flex RVS 3-in-1 boilerkraan… of… een rondreis in een ver land (en desondanks ook nog een waterkoker van de Action die on-voor-stel-baar genoeg óók heet water kan maken) dan moet je meteen een koude douche nemen en even normaal gaan doen. Mensen maken zich – en dat mag – zorgen over de bijwerkingen, maar persoonlijk zou ik mijn linkerarm opgeven als dat de enige manier zou zijn om weer vrij te mogen reizen.

Want reizen, dat is de kick van het bestaan, dat is kaviaar, champagne en oesters in een blender, de zon aan het einde van de zee, het gevoel dat om elke hoek het avontuur ligt, weten dat je leeft. En daarom is het voor ons bijna allemaal zo’n ontzettend zwaar jaar geweest. Niet alleen financieel, ook mentaal.

Laten we er vooral van leren, nu en straks, dat zijn we diegenen verschuldigd die keihard zijn geraakt in deze crisis. Ik zie mensenmassa’s compleet naar de waanzin wegdrijven, simpelweg omdat ze even vergeten zijn hoe gelukkig ze zich mogen prijzen. Reizen brengt perspectief en nederigheid, en je proeft aan alles dat die balans even verstoord is in de wereld. We zijn gekooide muisjes in een monotoon ronddraaiend radje, dolfijnen met een taakstraf in een te klein bakje water. We zijn allemaal, ook zonder virusellende, een beetje ziek.

En dat is nu voorbij. Of bijna. Genoeg geweest. We gaan op reis mensen, voorzichtig, oplettend, begripvol… maar op reis. Het is niet mooier te maken dan het is, want dat is het al. Vergeet dit nooit, wegwezen straks, en pakken wat je pakken kunt.

Tijn Kramer
Tijn.kramer@travmedia.nl