Het faillissement van een bedrijf waar meer dan 1.500 mensen werken moet indruk maken. Of toch niet? Huh? Op de twee (ex-)topmannen van de Rabobank lijkt het faillissement van OAD Reizen namelijk weinig indruk te hebben gemaakt. Zo kwam het op mij persoonlijk over toen ik vorige week aanwezig was in de rechtbank in Utrecht. Ja, ‘zuur’ vonden ze het.
Er moet worden gezegd dat 2013 een ‘topjaar’ was. Het CBS telde een recordaantal van 12.306 faillissementen (10% meer dan het jaar ervoor). Jan van Nieuwkerk, die op dit moment bestuurder is bij de Rabobank, keek de rechter zover ik het kon zien netjes aan wanneer hij antwoord gaf op vragen. Ook wanneer de advocaten van Ter Haar/OAD een vraag stelden. Ik was echter niet verbaasd dat het behoorlijk lang duurde voordat de rechter en de griffier zijn antwoorden op papier hadden uitgewerkt. Aan het binnensmonds gebrabbel zou zelfs een logopedist een behoorlijke kluif hebben.
Als tweede was meneer Sipko Schat aan de beurt. In plaats van de rechter aan te kijken, koos Schat ervoor om de advocaten van Ter Haar/OAD aan te kijken wanneer zij een vraag stelden. Zijn ogen vlamden en hij raakte steeds meer geïrriteerd. Hij vond dat sommige opmerkingen/vragen suggestief waren en dat hij daar niet op hoefde te antwoorden…
Een ander zeer opvallend feit was het ‘geheugenverlies’ waar beide topmannen van de Rabobank aan leden. ‘Dat kan ik mij niet herinneren’ was een veel gehoord antwoord. Ik hoop dat ze bij de Rabobank vandaag de dag wel weten hoe een agenda werkt, hoe je een notitie invoert in een smartphone of hoe je een knoop in een zakdoek legt. Inderdaad, om er een knoop in te leggen.
Ik zal de laatste zijn die ontkent dat ik weleens iets vergeet. Een belletje van de commissaris van de Koning over een bedrijf waar meer dan 1.500 mensen werken dat bijna failliet gaat, dat zou ik mij ook nog wel kunnen herinneren. Maar wat ik precies zou hebben toegezegd? Of we hebben gesproken over een tijdsbestek? Ik zou ook geen idee meer hebben. De commissaris wist het (onder ede) nog wel, volgens haar was er voldoende tijd toegezegd. Maar bedenk voor jezelf maar eens welke kleine details je nog weet over dingen die je zeven jaar geleden hebt besproken.
Overigens voegen de mannen zich in een ellenlange rij met voorbeelden van mensen die tegenover een rechter hebben verklaard: ‘Dat kan ik mij niet herinneren’. Kijk maar eens op Google: ‘geheugenverlies rechtszaak’. Overigens hebben de heren pas echt een probleem wanneer ze rituelen gaan vergeten. Wanneer ze bijvoorbeeld niet meer weten hoe ze hun auto starten, hoe de afstandsbediening werkt of wanneer ze in pyjamabroek op kantoor arriveren.
Natuurlijk wordt de uitspraak van de rechter niet alleen gebaseerd op de ‘gesprekken’ met Van Nieuwkerk en Schat. Maar de rechter zal, zoals hij vast al vaker in zijn loopbaan heeft moeten doen, onder andere moeten beoordelen hoe geloofwaardig het ‘geheugenverlies’ van de beide heren is. Voor een ieder die bij OAD Reizen heeft gewerkt en alles wat er rondom 25 september 2013 gebeurde nog tot in de detail weten, moet het frustrerend zijn dat topfunctionarissen bij de bank waar het bedrijf jarenlang mee samenwerkte (inmiddels) het geheugen van een garnaal hebben. Zal de tijd de wonden uiteindelijk helen?
Arjen Lutgendorff
arjen@travelpro.nl
