Als voorzitter van de VvKR schrijf ik meestal over onze branche: de uitdagingen, de kansen en de zorgen die we met elkaar delen. Maar vandaag gun ik mezelf een uitzondering. Want mijn eigen reisorganisatie, Reisbrigade, bestaat tien jaar en daar wil ik graag even bij stilstaan.
Tien jaar. Dat klinkt alsof er een jubileumboek bij hoort, compleet met gouden kaft en interviews met oude bekenden. In werkelijkheid voelt het vooral als een doodgewone maandag. Een overvolle mailbox, telefoontjes die teruggebeld moeten worden en een to-do-lijst waar je beter niet te lang naar kijkt. Toch is het vandaag precies tien jaar geleden dat ik Reisbrigade begon.
In 2015 nam ik het besluit. Niet omdat mijn toenmalige werk me tegenstond, ik heb het ruim elf jaar met plezier gedaan, maar omdat er iets begon te knagen. Ik kom uit een ondernemersfamilie, en het bloed kruipt… nou ja, waar het niet gaan kan. Ik wilde zelf bouwen, mijn eigen koers varen. En zo werd Reisbrigade geboren.
Vijf jaar geleden wilde ik het eerste lustrum groots vieren. Ik houd namelijk wel van een feestje. Maar toen kwam corona en die plannen verdwenen in de koelkast. Begin dit jaar dacht ik: nu ga ik het écht goed aanpakken. Alleen liep het anders. Geen pandemie dit keer, maar het leven zelf. 2025 begon turbulent: gezondheidsproblemen in mijn naaste omgeving, daarna werd ik zelf even flink ziek en bovenop dat alles liepen personele zaken anders dan gehoopt. Dan staat je hoofd niet naar het organiseren van een feest.
Ondertussen dendert het werk gewoon door. Terwijl ik nog midden in de zomerstand probeer te blijven, zijn klanten alweer druk bezig met 2026. De realiteit is dat de mailbox voller is dan ooit, de telefoon onafgebroken rinkelt en er altijd iemand iets van je wil. En zo zit ik dus, op maandag 1 september, de verjaardag van mijn bedrijf, achter mijn laptop in plaats van op een dansvloer.
Twee weken geleden lukte het gelukkig wél om even stil te staan. Samen met twee collega-reisondernemers die ook tien jaar bestaan (gefeliciteerd Puur Azië en TravelMood!) gingen we een weekend naar Zwolle. Geen groot spektakel, maar waardevol: herinneringen ophalen, terugdenken aan die coronajaren (ja ja, daar zijn ze weer) en dromen delen over de toekomst. Het was gezellig, ontspannen, soms zelfs een beetje serieus.
Toch zat ik de maandag erna alweer in de ratrace. De waan van de dag heeft een enorme zuigkracht, alsof er een onzichtbare hand is die je telkens terug de mailbox intrekt. Terwijl ik dondersgoed weet dat je momenten van succes juist moet markeren.
Vandaag kreeg ik daar nog een duwtje in. Een collega appte: “Gefeliciteerd! Je gaat vanavond toch wel een glaasje bubbels drinken?” Mijn reflex: “Nou, ik weet het niet hoor, ik heb nog zoveel werk.” Waarop zij kort maar krachtig antwoordde: “Successen moet je vieren.”
En ze heeft gelijk. Ondernemen is geen rechte weg. Soms zit je in de flow, soms worstel je om alle ballen in de lucht te houden. Maar als je nooit bewust pauzeert om terug te kijken, loop je het risico dat je voorbijgaat aan wat je al hebt bereikt. Tien jaar ondernemen is geen vanzelfsprekendheid. Het is een mijlpaal.
Dus vanavond trek ik toch die fles bubbels open. Want uiteindelijk is ondernemen net als reizen: de bestemming telt, maar het zijn de tussenstops die de reis de moeite waard maken.
Kim Nooyens
Voorzitter VvKR
Deze column komt uit de september-editie van Travelpro die je hieronder volledig gratis kan lezen.
