Als frequent flyer heb ik even zo frequent te maken met die fijne grenscontroles. Variërend van de veiligheid-checks tot de douane. En alhoewel ik zeker begrijp waarom er controles nodig zijn, snap ik zo langzamerhand niet veel meer van de wijze waarop deze plaatsvinden.
Zo overkwam mij recentelijk in Londen, nadat ontdekt was dat ik een neusspray niet in een apart plastic zakje had gedaan, een gehele doorzoeking van mijn handbagage. En men zocht niet alleen naar bommen en granaten die ik natuurlijk niet bij mij had, maar ging veel verder en keerde mijn gehele tas binnenstebuiten op zoek naar drugs. Ook die gebruik ik niet en had ik ook niet bij mij. Ik was echter niet de enige die deze behandeling onderging met als gevolg dat het gehele onderzoeksproces meer dan 30 minuten in beslag nam en dat tot wanhoop van vele reizigers die hun vliegtuig dreigden te missen.
Opmerkelijk was ook dat bij deze controles inmiddels hele hordes medewerkers van luchtvaartmaatschappijen zich hadden verzameld die vervolgens als een soort Japanse metroduwers zich op de reizigers stortten om verdere vertragingen te voorkomen. Tijdens mijn wachtperiode merkte ik ook dat wat mij overkwam vele andere reizigers ook moesten ondergaan. En niemand van al deze mensen moest uiteindelijk nader worden gecontroleerd.
De zin van deze wijze van controle, waarbij je ook nog eens je schoenen moet uitdoen en sommige dames tot op de BH werden gecontroleerd en dat alles zonder enige glimlach, ontgaat mij volkomen. Immers zijn wij allemaal veelal normale passagiers en vormen ook geen enkel gevaar. En zelfs als we gecontroleerd worden, dan kan dat ook op een wat vriendelijkere manier.
En dat het ook echt kán, bewijst wel de controle op Ben Goerion in Tel Aviv. Daar is de apparatuur zo goed dat al dit soort oneigenlijke controles er nauwelijks plaatsvinden. Als je dan eens uit de rij wordt gehaald, dan gaat dat op een uiterst vriendelijke en professionele wijze.
Maar ook de douane kan er wat van, deze dames en heren blinken uit in onvriendelijkheid of je nu de VS binnen wil of in Dubai beland. Geen prettige bejegeningen, maar alom wantrouwen. Maar de uitzondering doet zich ook voor. Ik werd op een bezoek aan Kaapstad, begin vorige maand, door de douanier hartelijk welkom geheten en toen hij door had dat we uit Nederland kwamen vroeg hij of ik wist dat de naam ‘Delft’ betekende. Want hij woonde niet ver van een plaatsje dat Delft heet en was benieuwd naar onze vertaling daarvan. Ik legde hem uit dat ik vermoedde dat het met delven van klei heeft te maken, waarvan dan bij ons in Delft het beroemde Delfts Blauw wordt gemaakt. Met een prima humeurtje verlieten wij vervolgens de aankomsthal.
Het interessante is natuurlijk dat de vervelende behandelingen eigenlijk alleen maar tegenwerken en stress opleveren, zowel bij reizigers als bij de mensen die hun werk uitvoeren en dat terwijl een beetje vriendelijkheid juist het tegenovergestelde oplevert.
Mr Benno Friedberg
Advocaat
Friedberg & Mahn Advocaten N.V.
www.thelawyers.nl
