Een kast vol, maar nooit weten wat je aan moet. Het zal bij de vrouw (en wellicht menig man) in de reisbranche (of welke sector dan ook) een bekend fenomeen zijn.

Vooral als er een dresscode is bedacht, want waar haal je die touch of Afrika binnen 24-uur vandaan? Het tijger/carnavalspak van zolder halen, dat lijkt me niet zo’n heel goed plan. Maar überhaupt: wat trek je aan naar welk event dan ook? Pak je bij wijze van spreken de galajurk uit de kast of wordt het een spijkerbroek? Ik heb ook eens gezegd dat mannen het maar makkelijk hebben, maar daar zijn ze het niet allemaal mee eens… maar een nette blouse maken al gauw de man, toch?

Maar mannen, dan heb ik het nog niet eens over de schoenen. Plat of gehakt? Die laatste wordt het meestal met als gevolg dat ik aan het einde van de avond niet op mijn elegantst over straat loop uh strompel. Ik vind het maar lastig. Je vertegenwoordigt toch een bedrijf. Of is de reisbranche inmiddels zo informeel? Ik denk aan wijlen prins Claus, die ooit triomfantelijk zijn stropdas af deed… dat gebeurt ook al bij ons, toch? Maar soms draaien we een beetje door. Zie je opeens iemand in een soort van zwemshort met t-shirt staan tussen al die ‘gepakte’ mensen. Voel je je me toch ook een partij lullig.

Het kan ook anders. De dames en heren van TUI staan keurig uniform gekleed in de winkel. Lijkt me soms heerlijk. No stress, een motto dat past bij vakantievierende medelanders. Van anderen weet ik dat ze geen korte broek aan mogen en aan het dragen van slippers al helemaal niet hoeven te denken. Ook niet als ze driehoog achter in het pand zitten…

Maar als er één iemand in deze hele branche zich geen zorgen lijkt te maken over zijn voorkomen, is het Michael O’Leary (CEO Ryanair) wel. Aan zijn kleding ligt het niet (echt), dat kan ermee door, maar wat een portret is dat. Zo een ken ik (nog) niet in de Nederlands sector. Vermakelijk om naar te kijken én te luisteren. Schijt aan alles en iedereen. Roept wat hij wil roepen. Maar toch, ik vraag me af hoe echt het allemaal is. Is hij een imitatie van zichzelf geworden? Hij weet natuurlijk ook hoe hij de lachers op zijn hand moet krijgen. Onderuit zitten, hoofd ondersteunen met zijn hand, de ‘onschuldige’ look en als het even kan een gekke bek trekken. Een bek die trouwens best groot is… Maar je onthoudt hem wel. En dat is toch een soort van ‘kleding maken de man’. Of zie ik het nu verkeerd?

Sharon Evers
sharon@travelpro.nl