Een paar weken geleden overleed mijn vader. Dat is helaas een pijnlijk ritueel waar de meesten van ons op een gegeven moment doorheen moeten. In de maand voorafgaand aan het onvermijdelijke afscheid en in de weken erna komen vele herinneringen boven.
Opmerkelijk genoeg speelt zich een groot deel van die bitterzoete gedachtegang zich af in het buitenland. De hele jaren ‘70 tot ‘90 kwamen langs in mijn hoofd. Op reis, of beter, op vakantie. God, wat was dat leuk. Met de auto naar zijn geliefde Frankrijk, en ik dan vooral Orangina drinken of ijsjes eten die niet van Ola waren maar van Miko, de uitgelepelde citroen gevuld met citroenijs als favoriet. Of die dia-avond in een Oostenrijks berghotel met een stokoude gids die zo saai was dat het weer grappig werd. Met de boot voor het eerst naar Londen en naar de musical. Spaghetti-ijs in Duitsland, herfstvakantie in Ardennen met de beste friet en avondwandelingen.
En de grootste uit het oeuvre: Amerika. Ik moet negentien zijn geweest en je ging nog niet naar New York zoals nu. In de pre-internet tijden was New York een ander zonnestelsel, planeet X23, links voorbij Jupiter. De films liepen drie maanden voor, je kon er spullen kopen waar je alleen vaag van had gehoord en een hot dog was toch wat anders dan ons broodje knakworst. Het was New York eind jaren ‘80, een grote rommel, zoals Amsterdam ook in die jaren. We kwamen aan en ik zag de stoom filmisch uit de putten komen op de straten van de stad. Dat maakte grote indruk.
In de laatste aanspreekbare dagen hadden we het er nog kort over: wat was dat weergaloos mooi dat we met zijn tweeën in een helikopter boven New York hadden gevlogen! Een minuut of tien, maar herinneringen voor altijd. Genoten, dat namen ze ons niet meer af. En daar besluit ik de korte reisode aan mijn lieve vader, ‘dat nemen ze ons niet meer af’…
We leven in een bijzondere tijd waarin we ons bijna moeten verontschuldigen dat je op reis wil. Het is bijna nog kwalijker dan het virus zelf. Zonder kennisuitwisseling tussen culturen aten de Italianen geen pasta, dan had onze huidige welvaartsstaat er een stuk minder rooskleurig uitgezien. Nu we niet mogen reizen, verbaast het me geheel niet dat de idiotie de boventoon voert, heel simpel ‘monkey see, monkey do’ gedrag na de bestorming van het Capitool in de VS. Ook onze capuchonnetjes willen graag op TV.
Het is me echter wel een raadsel waarom de noodzaak en nut van reizen en vakantie niet erkend wordt door onze en vele andere overheden. Yes, safety first. Maar daarna? Politiek correct gedrag voor de thuisblijftokkies. Het is niet zonder reden dat de reisbranche nooit wordt genoemd als weer eens wordt opgesomd wat we ontberen in deze donkere dagen. Rot op met je knuffels, ik wil op reis. De argumentatie is laf en onrealistisch. Overheden hebben complete budgetgaten gedicht met de toeristeninkomsten, maar nu het even publicitair wat minder ligt is men selectief met de gedachten. Dus nogmaals: een stappenplan voor na de vaccinatie, het liefst op Europees niveau, anders kunnen we die club net zo goed ook opdoeken. De middelen zijn er: de begroting van de EU in 2020 bedroeg € 172,3 miljard. Harder werker mensen, harder werken. Het is nog februari, zorg in ieder geval minimaal voor een Deltaplan Reizen zomervakantie.
Harder werken dus. Zo zei ook mijn vader tegen me als ik weer eens een onvoldoende had gehaald. En zo zeg ik het inmiddels ook. Want anders krijg je straks onvoorziene reisstromen van gevaccineerden en diegenen die dat niet zijn en alle ravage van dien. Waarom kijkt er niemand verder dan de waan van de dag? Afijn, dat doe ik wel. Want op een gegeven moment kom ik, hoe dan ook, mijn belofte na die ik samen met mijn broer heb gedaan aan mijn vader. Als u deze zomer ergens twee Nederlanders op een woest voorbij scheurende jetski ziet zitten aan de Franse Mediterrane zee met een fles rosé in de ene hand en een urn in de andere, gevolgd door een aswolk, dat zijn wij dan. Toch maar mooi meegepakt met zijn drieën.
Tijn Kramer
Tijn.kramer@travmedia.nl
Deze column staat in TravelPro #4 die vrijdag 29 januari is gepubliceerd.
